Cultuur en taal

Norak ondersteunt graag jong talent. Onlangs hebben wij Maria Riedel gesponsord waardoor het voor haar mogelijk was om mee te doen aan een internationale Tall Ship zeilregatta van Noorwegen naar Nederland. Haar ervaringen op het schip in een internationaal gezelschap wilde zij graag met ons delen.

Mijn naam is Maria Magdalena Riedel en ik woon in de studentenstad Münster. Daar studeer ik voor de Bachelor Nederland-Duitsland Studie. Van jongs af aan heb ik altijd in Nederland gezeild, dus ik ben bekend met het IJsselmeer en de Waddenzee. Maar dit jaar durfde ik mij aan te monsteren op een groter zeilschip. Van 9 tot 16 juli 2022 nam ik deel aan de Tall Ship Race.

De Tall Ship Race wordt al sinds 1956 jaarlijks gehouden. Dit jaar namen ongeveer 33 schepen uit de hele wereld deel aan de race. De race begon in Esbjerg, Noorwegen. Van daaruit ging de reis naar Harlingen in Nederland. De eerste wedstrijd vond plaats op dit traject. Nadat de deelnemende schepen Harlingen hadden bereikt, gingen ze in een rustig tempo door naar Antwerpen, België. Hier begon de tweede race met als bestemming Aalborg/Denemarken. Ik voer mee aan boord van de Gulden Leeuw op weg van Esbjerg naar Harlingen.

De Gulden Leeuw is gebouwd in 1937 en vaart onder Nederlandse vlag over de oceanen. Met haar bijna 70 meter lengte is ze een imposant schip. Er waren in totaal ongeveer 75 mensen aan boord, waaronder wij trainees uit de meest uiteenlopende landen.

Teamwerk met mensen uit verschillende landen klinkt opwindend, maar was in het begin niet gemakkelijk. Niet iedereen spreekt vloeiend Engels, en bovendien hadden de meesten in het begin geen idee van zeilen.

Maar ondanks onderlinge communicatieproblemen raakten we snel in een routine aan boord en presteerden we naar tevredenheid in de regatta. Iedereen leerde verantwoordelijkheid te nemen, de ene ploeg op de brug, de andere aan dek.

De populaire hulp van de vertaal-app viel weg, maar daar raakten we aan gewend. We hebben geleerd dat je niet elk woord in het Engels hoeft te kennen, maar dat het door omschrijvingen ook lukt om de boodschap over te brengen.

Zodra we aangemeerd hadden in Harlingen, werd het normale leven hervat. Maar voor sommige van ons trainees was dit niet zo gemakkelijk. Tijdens de dagen op zee kon je geen berichten ontvangen en ineens was het internet er weer. De enige uitzondering waren de booreilanden, die voor een hoge prijs datavolumes aanboden, maar wij hebben geen gebruik van gemaakt van deze mogelijkheid. Ik behoor tot een generatie die een groot deel van haar leven op de mobiele telefoon doorbrengt, dus deze week van digitale detox was eigenlijk erg goed voor ons. Dit betekende ook dat we tijdens het eten in het Engels met elkaar praatten, zodat trainees uit alle landen konden meeluisteren en meepraten.

In het begin was het nog een onwerkelijk gevoel om niets van de buitenwereld mee te krijgen en was ieder van ons bang om iets te missen. Maar na vijf dagen was er nauwelijks nog een jubelkreet te horen wanneer er weer berichten konden worden ontvangen.
Sommigen van ons besloten de vliegmodus aan te laten staan en te genieten van de laatste dag op zee.

Daar waar wij eerst bijna verslaafd waren aan de mobiele telefoons, ergerden wij ons nu aan elke pushmelding. We hebben hiervan geleerd om te genieten van het moment en niet altijd op de smartphone in het verleden of de toekomst rond te hangen. Het bood ons de kans om persoonlijk met mensen uit verschillende landen te praten en nieuwe dingen te leren.

Door de uitwisseling leerde ik levensconcepten en tradities van jonge Nederlanders en Denen te begrijpen en werd ik op een onderhoudende en indrukwekkende manier geconfronteerd met overeenkomsten en verschillen tussen culturen en hun dagelijks leven. Bijvoorbeeld: het collegegeld is in Nederland veel duurder dan in Duitsland, terwijl Deense studenten een halfjaarvergoeding krijgen van de Deense staat.